زمانی که لاستیک طبیعی برای اولین بار توسط کاشفان اروپایی در آمریکای مرکزی و جنوبی کشف شد، چون از لحاظ استحکام ضعیف بود و در تابستان حالت چسبنده پیدا می کرد و در زمستان سفت می شد. بیشتر جنبه کنجکاوی داشت تا مصرف عملی. وقتی چارلز گودیر در سال ۱۸۳۹ ولکانیزاسیون کشف را کرد این مسائل برطرف شدند. گودیر دریافت که اگر لاستیک طبیعی با گوگرد و سرب سفیدا مخلوط شده و حرارت داده شود حالت چسبندگی خود را از دست می دهد و استحکام میگیرد، لذا لاستیک اهمیت اقتصادی پیدا کرد. از آن زمان تاکنون تعداد محصولات لاستیکی به سرعت افزایش پیدا کرده و صنعت کاملاً جدیدی ظهور نموده است.
هنوز مشکلات زیادی از قبیل زمان طولانی پخت و خواص فرسودگی ضعیف وجود داشتند. تا اینکه در سال ۱۹۰۶ جورج انزلاگر" و لاچ - مارکز" از کمپانی لاستیک دیاموند کشف کردند که مقدار معینی از آمینها - مثل آنیلین - فرآیند ولکانیزاسیون را سرعت داده و خواص فرسودگی را بهبود میبخشد. سپس در سال ۱۹۲۱ در کمپانی لاستیک گودیر کشف گردید که مشتقات تیازول میتوانند سرعت پخت را در ولکانیزاسیون بالا ببرند. در حالیکه در دماهای پائین و به هنگام مخلوط نمودن و الکترود کردن سرعت پخت را تغییر نمیدهند. همچنین در سال ۱۹۲۲ کمپانی دیاموند کشف کرد که افزایش دوده به آمیزه لاستیک، مقاومت سایشی و سایر خواص فیزیکی آن را بهبود زیادی می دهد.
کشفهای کلیدی فوق در دهه های اول قرن حاضر باعث شدند که شیمی لاستیک در بسیاری از جهات پیشرفت افسانه ای داشته باشد.
از جمله میتوان به موارد زیر اشاره کرد: انواع لاستیکهای مصنوعی جدید، کاتالیزورهای جدید برای ساخت الاستومرهای فضا ویژه، شتاب دهنده های بسیار موثر (به نحو خوبی سوختن را به تأخیر میاندازد ولی پخت را سرعت می دهند)، ضد تخریب های بهتر، توسعه دوده بعنوان توان دهندهٔ خوب، روشهای چسباندن لاستیک به سطوح فلزی و اشیاء دیگر بهبود کنترل سوختن، و روشهای جدید پخت.